این روزهای من

داشتی رانندگی می کردی. جاده بود! من به دستهایت خیره شده بودم (دستهایت که عاشقشان هستم) بعد صورتت را نگاه کردم. نگاهم کردی اما باز با سکوت... گفتم بیچاره کسی که بخواهد با تو راه زندگی برود... آدم خوابش می برد وقتی با تو همسفر می شود...نگاهم کردی و با خنده گفتی خوابت گرفت؟! همینطور که خمیازه می کشیدم گفتم، بله خب! با لبخند گفتی نخواب! داریم می رسیم به باغ (ا این روزهای من...

انسان اهلی به چه درد می خورد خب؟ جز این که اسیر است و خوبی حالش بسته به مکان اهلیتش و به انسانهایی که اهلی ‌شان شده دارد. بدون اینکه اختیار کند رفتن را و ماندن را و دست خودش نیست و پای خودش نیست.می دانی جانم، آدم نه باید اهلی کسی شود و نه کسی را اهلی خودش کند. اهلی کردن درد دارد... دوست داشتن و نداشتنش، خواستن و نخواستنش، بودن و نبودنش، درد دارد.جایی خواند این روزهای من...